امروز فکر کردم که چقدر خوب که از جایی به بعد به این بینش میرسی که برای چه چیزهایی باید غصه بخوری. شاید راهنمایی باشی، یا دبیرستانی، برای موضوعی چند روز عمیق غمگین باشی ولی کم کم که زندگی کنی، کم کم که مزه غصه های مختلف رو بچشی یا در آدمهای دیگر ببینی، میفهمی که واقعا بعضی مسائل ارزش غصه خوردن ندارند. نمیگم حستون رو سرکوب کنید. نه! این حرفی که میزنم سرکوب نیست. یادم میاد برای مواردی در زندگیم عمیقا غمگین و پریشان بودم. منبع
درباره این سایت